3e Hoofdstuk

Oudjaarsavond 2009 was voor het eerst dat we een paar uur het ziekenhuis uit geweest zijn. Carla en Emile kwamen ons, samen met de meisjes, ophalen en wij zijn dus die avond bij hen geweest. Wetende dat de rest van de kinderen op ons eigen adresprobeerden er wat van te maken en ik alleen maar kon denken: waren we maar in Nijmegen, ik hoor hier niet te zijn. Maar we hebben het uitgehouden tot 1 uur denk ik, toen zijn we naar huis gegaan en hebben snel de kinderen gelukkig Nieuwjaar gewenst en zijn toen als de wiedeweerga weer richting Radboud gegaan.
Vlak voor de brug van Nijkerk werden we ingehaald door een wagen die blijkbaar heel veel haast had, terwijl het dus redelijk glad was, er lag nog steeds sneeuw, die zou nog wel even blijven liggen. Eenmaal op de snelweg bleek diezelfde wagen dus verongelukt te zijn. De schrik sloeg ons al om het hart, maar er waren al voldoende anderen bij dus wij zijn doorgereden. Even werd ik weer net zo misselijk als net na het ongeluk.
Toen we in het Radboud aangekomen waren zijn we meteen naar de ic gegaan om Lotte een dikke nieuwjaarskus te brengen met uiteraard heel veel bijbehorende tranen en daarna richting hotel.
Dan is het dus 2010 en meteen die eerste dag hebben de artsen op de ic van Lotte het toch liever dat zij op de neuro-ic komt. Er is een plaats vrijgekomen, zal wel iemand doodgegaan zijn denk ik achteraf, en zij is daar beter op zijn plaats. Dan gaat het dus een beetje doordringen dat er echt iets met Lotte haar hersenen aan de hand zijn, anders komt ze niet op de neuro-afdeling. Eigenlijk vind ik het maar niets, we zijn net gewend, hebben de verpleging een klein beetje leren kennen en dan moet ze weer weg!!!
Bedolven onder de knuffels, die ze meteen van jan en alleman had gekregen werd ze naar haar nieuwe kamer gebracht.
Ja als 1 van de weinigen had Lotte daar een kamer, de rest lag op de zaal. Schrijnend, er lagen mensen dood te gaan, is in die tijd een keer of 4/5 gebeurd, geen enkele privacy, zo moesten de naasten afscheid nemen. Ook voor ons was het een drama, want in de wachtruimte en tijdens het heen en weer lopen van en naar de “familiekamer” kwam je telkens treurende mensen tegen. Achteraf lijkt het wel of we daar gedurende een aantal weken elke dag een begrafenis hadden. Ook de verpleegkundigen vonden dit vervelend, maar konden er uiteraard weinig aan veranderen. We zijn nog wel eens omgeleid, zodat we niet langs een lichaam hoefden te gaan, een man dus die inmiddels overleden was, maar waarbij men nog niet in de gelegenheid was geweest de man naar een andere ruimte te brengen. Jankers en krijsers en snuffelaars, we hebben ze allemaal voorbij zien komen helaas.
Altijd met het idee, gaat ons dit ook nog gebeuren, moeten wij straks ook de beslissing nemen om de slangen af te koppelen. Want in de familiekamer kreeg je zoveel familieverhalen van verschillende families te horen!!! Eens vroeg een verpleegkundige mij of wij er wel eens bij nadachten dat het ook kon zijn dat Lotte niet meer wakker zou worden en wat wij dan zouden doen. Ik ben echt heel boos op haar geworden en heb gezegd dat ik daar absoluut nog niet aan wilde denken. In haar kamer wilde ik ook alleen maar positieve energie, gejankt en gekermd en gezeurd werd er maar buiten die kamer, geen zielige vertoning, ik wist zeker dat Lotte dat ook niet wilde.

21:26:55 28 Juni 2012 Permanente link Reacties (0)

2e hoofdstuk

Diezelfde middag komt hij inderdaad, samen met vader en zwager om bij Lotte te kijken. Wat hij toen gedacht heeft, ik weet het niet, ik hoef het ook niet te weten. Ik was alleen zo boos dat hij alleen een schram op zijn kin had en ons grietje daar voor haar leven lag te vechten!!
Meteen na de operaties, verbrijzeld bekken, twee klaplongen, open beenbreuk, gebroken enkel, aantal gebroken ribben, gebroken kaak en sleutelbeen, gescheurde milt, gescheurde lever, ook de aanhechting van haar schedel had breuken opgelopen, was al duidelijk dat Lotte gedurende de eerste twee weken in coma gehouden zou worden. Voor mij persoonlijk was dat een periode waarvan ik dacht dat ik die niet door zou komen, achteraf blijf je gewoon doorgaan en waren die twee weken binnen notime voorbij.
De eerste dag werd ons verteld dat wij eventueel konden overnachten in het “Radboudhotel”, een omgebouwd verpleegstershuis. Rob en ik hebben hier gedurende 7 weken geslapen. Het was een voordeel dat wij eigenlijk op 3e kerstdag met z’n tweeen naar Ameland zouden gaan voor een week vakantie. De koffers stonden klaar, dus, in plaats van naar Ameland, werden die meegenomen naar Nijmegen. Ik hoefde in ieder geval niet te bedenken wat het thuisfront mee moest nemen, tot en met de medicijnen voor mij was het al ingepakt.
Het hotel zelf was dus zoals ik zei een verbouwd verpleegstershuis, douche en toilet op de gang, geen luxe, maar die heb je ook niet nodig, een bed is alles wat je dan wilt. Later bedachten we ons dat het wellicht wel prettig had geweest om een tvtje te hebben. Er stond een grote tv in de ontbijtkamer, waar we overigens nooit ontbeten hebben, en Rob heeft er precies 1 keer iets op tv gezien, verder bleven we zoveel mogelijk bij Lotte. Om 9 uur stond de wekker en dan belde Rob naar de afdeling om te horen hoe het met Lotte was en dan gingen we rustig onder de douche, aankleden, ik even op het balkon een stiekem sigaretje roken en hop naar Lotte. Daar dronken we ons eerste kopje koffie in de wachtruimte voor de ic en gingen daarna bij haar naar binnen.
Zo hebben we dat dus al die weken gedaan, eerst op de hoge verdieping, en vanaf nieuwjaarsdag 2010 de ic op de 1e etage en later nog weer naar de verpleegafdeling.

20:51:01 28 Juni 2012 Permanente link Reacties (0)

1e hoofdstuk

Het is midden in de nacht dat Marije bij ons bed staat en trillend vertelt dat er politie in de kamer staat, er is iets met Lotte!!!

Zonder na te denken zet ik mijn cavia op en loop naar de kamer, Rob loopt achter me aan, het is heel stil in mijn lichaam, geen gevoel van te moeten huilen, gewoon heel stil, alsof er niets aan de hand is zeg ik nog: Hallo Jack!, tegen 1 van de agenten die in de kamer staan. Ik ga aan tafel zitten en luister naar Rob die een telefoongesprek heeft met iemand van de politie, de dienstdoende agent die bij het wrak geweest is waar Lotte uitgezaagd is. Ze zijn onderweg naar het Radboud of ze zijn er al, in ieder geval hersenletsel, zwaar onderkoeld en verder lichamelijk behoorlijk in de kreukels!!! Heel even voel ik iets, maar al snel wordt alles weer wollig om me heen, of ik er niet echt bij ben.

Wij moeten er naar toe, ja natuurlijk moeten wij er naar toe, Toine zijn ouders zijn onderweg en komen zo langs om ons op te halen. Rob en ik kunnen nu niet rijden, nee klopt, ik merk dat ik telkens met mijn ogen dicht zit. Misschien denk ik wel als ik dat doe dat het dan niet gebeurd is, dat ik het gewoon droom. Gewoon straks ogen open en dan is het ochtend, de ochtend na 2e kerstdag, soort van 3e kerstdag, want het is zondag.

In de auto zit ik met Thea achterin en ik geloof dat er niet veel gezegd wordt, ik hang tegen het raam aan, uiteraard met mijn ogen dicht, begrijp nog steeds niet wat er aan de hand is geloof ik. Af en toe krijg ik van Thea een slokje thee, dat is altijd goed, zegt ze! Als ik er nu over nadenk, zou het mij niets verwonderd hebben als ik: mens stik erin!, heb gedacht!!

Het lijkt wel dagen te duren dat we er eindelijk zijn, zo langzaam gaat de tijd. Daarbij is het ook nog eens spekglad op de weg, dus echt snel vorderen we ook niet. Uiteindelijk komen we over een brug. Ik heb blijkbaar nu mijn ogen open, en zie het Casino van Nijmegen vrolijk verlicht aan de rivier. Nu kan het dus niet lang meer duren eer we er zijn. Klopt inderdaad, na een kwartier staan we voor het ziekenhuis. We lopen naar binnen en informeren waar we moeten zijn. Inmiddels begint bij mij wel binnen te komen dat er dus iets heel ergs aan de hand is, dat ik echt niet straks mijn meisje vast kan houden en kan zeggen, domme doos, we hadden jullie toch gewaarschuwd niet te gaan.

16:00:20 27 Juni 2012 Permanente link Reacties (1)

Weblog

Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

Abonneren!